109. Wat is victim blaming (en waarom zou je het doen)?

Stephanie Hadley, In Other Words, 2013 [x]

We hebben het allemaal al wel eens gehoord. Dikke mensen die niet comfortabel kunnen zitten op een vliegtuig krijgen te horen dat ze dan misschien maar eens moeten afvallen. Homo’s die op straat lastig gevallen worden, moeten zich maar eens normaal gedragen zoals iedereen. Hijabi’s die gewoon willen gaan studeren aan de unief met hun hoofddoek moeten gewoon hun hoofddoek afdoen, als ze dat zo graag willen. Een meisje dat aangerand wordt, krijgt al snel de vraag Heb je wel duidelijk nee gezegd? Jamaar, was dat wel duidelijk?

Dat heet victim blaming, en deze week waren er twee voorbeelden van victim blaming constant in het nieuws, het éne al duidelijker en simpeler dan het ander. Er was Jan Jambon die vond dat het de fout was van de jongeren die in Spanje ziek geworden waren omdat ze hun gezond verstand niet gebruikt hadden, en er waren de hongerstakers in de Begijnkerk die dan maar hadden terug naar huis moeten gaan toen ze uitgeprocedeerd waren. Als je buikgevoel nu zegt: Ho, maar dat zijn twee heel verschillende situaties, dan geef ik je zeker gelijk. Maar dat ze niet zo verschillend zijn als ze lijken… dat ga ik proberen aan te tonen in wat volgt.

102. Waarom is integreren in een nieuwe (sub)cultuur zo moeilijk?

DE scène uit Pride & Prejudice die menig vrouwenhart deed sneller slaan: OOGCONTACT! HANDCONTACT! *swoon*

 

Iets met normen en waarden, dat hoor je toch regelmatig: ze moeten zich aanpassen aan onze normen en waarden; ze moeten onze cultuur respecteren. Dat soort dingen. Het lijkt voor de hand liggend: als je bij iemand thuis wordt uitgenodigd, dan pas je je aan aan de gewoonten van dat huis. Boom, discussie gedaan.

Maar is dat wel zo gemakkelijk? En hoe weet je wat de gewoonten van het huis zijn als je nooit fouten mag maken zodat je kan bijleren? (En wat is dat met die foto’s uit Pride and Prejudice van Joe Wright?)

Om die vragen te beantwoorden moeten we eventjes eerst een omweg maken langs het idee van moraliteit, en hoe dat werk op het niveau van een samenleving.

 

89. Waarom zouden Belgische Syriëgangers best (niet) naar huis komen?

Een ontheemde Syrische jongen in het kamp al-Hol in Koerdistan, februari 2019. (c) Fadel Senna

Het is een debat dat hevig woedt in bepaalde hoeken van onze maatschappij, maar vreemd genoeg niet de centrale plaats in onze berichtgeving krijgt die het verdient: ca. 422 Belgen ondernamen een poging om naar Syrië te gaan. Naar schatting 413 van hen geraakten ook effectief tot in Syrië of Irak. 142 van hen zijn zeker omgekomen, 130 van hen – waaronder een ondertussen bekend stel zelfmoordterroristen – is ondertussen teruggekeerd. Dat wil zeggen dat er nog zo’n 150 rondzwerven ergens in het Midden-Oosten. [x] [x]

Terwijl politici hun retoriek rond islamisme, migratie en terrorisme blijven opvoeren naar een niveau van polarisatie dat in ons land niet meer gezien is sinds de koningskwestie of misschien de eerste staatshervorming (voor de jongeren onder ons: vraag er je grootouders eens naar, dat waren pas tijden), praten we eigenlijk amper over die 422 Belgen en hun families. En nochtans moeten we dat dringend doen: minstens 115 kinderen leven nog in de resten van wat ooit een welvarende regio was, sommigen bij hun moeders in vluchtelingen- en gevangeniskampen, anderen in het puin. En de tijd dringt om te beslissen wat we met hen gaan doen… [x]

87. Wat kan ik Ignacio geven als Secret Santa?

Reading door Matthew Eaton

 

Sinds vorig jaar we er een nieuwe, bescheiden traditie bij aan ‘onze tafel’ in de leraarskamer. (Tafels in leraarskamers verdienen hun eigen blogpost, dus ik wijd niet verder uit.) We zwieren een inschrijvingsblad op tafel, laten een website namen trekken en wisselen goedkope geschenkjes met veel liefde en een kwinkslag uit. Mijn grootste vrees was om iemand te hebben die ik graag heb (en waar ik dus iets echt oprecht tofs voor zou willen vinden) maar niet zo goed ken, maar na wat onderling wisselen omwille van deftige redenen (zijn vrouw had hem getrokken, en dat is voor niemand een toffe verrassing) kreeg ik Ignacio, die ik graag heb en goed genoeg ken.

Ignacio vindt het marginaal dat ik ananas uit blik eet uit het blikje, bakt alsof hij een seizoen van The Great British Bake Off heeft gewonnen en heeft de energie van een Duracell-konijn. Hij is geen fan van stationsromans of superheldenfilms, en is zo clever en grappig dat het goed is dat ik hem ooit drie dagen dofellendig ziek gezien heb want anders zou ik waanzinnig geïntimideerd zijn. MAAR! Hij houdt, net als ik, van lezen en dingen bijleren. Dat hebben we gemeen met elkaar: de hele wereld is één grote wonderbaarlijke plek waarin werkelijk ALLES interessant kan zijn.

Dus achter de break zit zijn geschenk, maar ik ben er zeker van dat hij het wel zal willen delen met iedereen die over deze post struikelt (en anders heeft hij geen keuze dus pech): 52 interessante artikels over onze wonderbaarlijke wereld, soms met extra links naar filmpjes en podcasts (die hij niet gaat beluisteren, maar you can’t blame a girl for trying), altijd met een playlist van vijf toepasselijke liedjes.

Have fun in 2019!

82. Zijn de ouders van Mawda (mee) verantwoordelijk voor de dood van hun kind (en maakt dat De Wever minder polariserend)?

Dit is Mawda Shamdin. Ze werd twee jaar oud. Bart De Wever begrijpt niet waarom het polariserend is haar ouders er van te beschuldigen dat dit hun eigen fout is.

 

“Ik zou niet weten wat er polariserend is aan mijn uitspraken. De emoties en sentimenten worden naar mijn mening hier misbruikt voor politieke doeleinden. Het is niet de eerste keer dat de dood van een kind wordt aangehaald om een opengrenzenbeleid te promoten.”

Dit is Bart De Wever op 25 mei, naar aanleiding van zijn eerdere uitspraken rond het meisje Mawda (2) dat tijdens een politieachtervolging neergeschoten werd en overleed aan haar verwondingen.

De partijvoorzitter van NV-A is verward en vraagt om verduidelijking. Welaan, meneer De Wever, u vraagt? Wij draaien.

64. Wat is IS? Pt. Deux: de ISIS roundup

Syrische vluchtelingen komen toe in Buchs, Zwitserland

Wat is IS? is ondertussen al verjaard, en na veertien maanden evolutie en revolutie dringend aan vervolg toe. Dat vervolg vind je hieronder: het is geen geschreven tekst geworden, want dat zou gekkenwerk zijn, wel een overzicht van de interessantste artikels die ik het voorbije jaar rond IS gelezen heb en een korte omschrijving van wat er in staat. Bijna alles is in het Engels, omdat er simpelweg heel weinig toegevoegde waarde is aan veel Nederlandstalige artikels en opiniestukken, en hier en daar wordt er een specifiek islamitische of islamistische term uitgelegd. Over het verschil tussen die vorige twee woorden, maar ook uitleg over jihad en salafisme, kan je altijd terecht in deel 1.

62. Hoe werkt terrorisme?

Het werkt alleszins beter met beeld, dus voor dit artikel: geen foto, geen filmpjes, geen beelden. Wel: uitleg. Knowledge is power, enzo.

59. Vluchteling zijn in België – hoe doe je dat?

Jongerenkamp met jonge asielzoekers, foto (c) Allochtonen van de Toekomst blog

Dus je bent tot in België gesukkeld… en nu?

58. Waar zit Wally nu?! Vluchtelingen op de wereldkaart.

Een Rohingya-vrouw loopt met een parasol door het vluchtelingenkamp. (Reuters/ Minzayar)

Als je de Vlaamse pers mag geloven, en bij uitbreiding het gros van de Europese, dan zitten alle vluchtelingen momenteel hier. We worden ‘overspoeld’, het is een ‘tsunami’, de grootste vluchtelingencrisis sinds de Tweede Wereldoorlog. En we ontdekken dat allemaal nu pas, de laatste maanden.

De waarheid is altijd een beetje complexer. Vluchtelingen, mensen die dus hun eigen streek ontvluchten omdat de kwaliteit van leven er te laag is of totaal onbestaande, zitten meestal in hun eigen land.

57. Vluchtelingen, migranten, asielzoekers…. Wie is nu wie?

Faces of Refugees III door Nonny Dutton (WonderLemming) Palestijnse vluchtelingen in het Jenin Vluchtelingenkamp, Westelijke Jordaanoever.

 

De termen vliegen je om de oren, maar wat betekenen ze? Zoals gewoonlijk worden er heel wat termen door elkaar gebruikt, vaak in argumenten die – wanneer je nagaat wat er bedoeld wordt – niet veel steek houden, omdat ze over de foute bevolkingsgroepen gaan.

Dus laten we ze eens op een rijtje zetten.