Je hoort het overal tegenwoordig: rugpijn, een dipje, burn-out, stress…? Heb je al eens mindfulness geprobeerd? Meestal krijg je dan een boekje of een stel CD’s, of het adres van de stresskliniek in Antwerpen, of een stapel goedbedoelde Flow magazines. Maar mindfulness is geen snelle coole oplossing, en eigenlijk is het ook helemaal niet zo nieuw als het lijkt.
Dit is wellicht de enige tekst waar ik ooit een trigger warning voor ga geven, maar hier is ze: lees alleen verder als je je veilig voelt en weet dat je gedachten van jou zijn en niet gemakkelijk beïnvloedbaar vandaag.
Lees niet verder als je weet dat lezen over zelfdoding voor jou gemakkelijk uitmondt in gedachtespiralen of kopieergedrag en je je op dit moment niet veilig voelt of geen controle hebt over je gedachten en gedrag.
Deze tekst heeft als doel om mensen te informeren over het proces waardoor mensen een suïcidepoging ondernemen. Heb je hulp nodig, dan kan je hier terecht: de zelfmoordlijn.
De Trentmeister live. De T-Rez in actie. Treznor, met allemaal witte valse tanden. HELD. (Oh, en de wazige neusmens links is ATTICUS! Nine Inch Nails is Trent Reznor & Atticus Ross.)
Efkes eens iets totaal anders dan al die ernstige, doordachte en doorwrochte teksten van de laatste maanden: een blogske over muziek. En mijn favoriete muziek dan nog! Zondag ga ik RW onveilig maken ergens in de namiddag, en collega/vriendin Eline vroeg om zo eens wat nummerkes door te sturen die ze zowat zou kunnen beluisteren tegen dan, ter voorbereiding.
Maar dees blogske is ook voor u hé: welke nummers zou u eens moeten beluisteren als u Nine Inch Nails niet kent, maar wel eens een kans wil geven.
(Op voorhand al mijn excuses: ik kan niet over Trent Reznor schrijven zonder ook iets over mijzelf te vertellen. Zijn kunst raakt me tot in het diepste van mijn wezen, en mijn kennis en ervaring van zijn werk zijn onlosmakelijk verbonden met mijn kennis en ervaring van mijzelf en mijn mentale gezondheid. En eigenlijk wil ik ook geen poging doen om met feiten en bronnen af te komen. Ik besef dat zijn muziek luid en soms heel ontoegankelijk is, maar misschien kunnen mijn emoties en reflecties een gids zijn om betekenis te vinden in al dat kabaal.)
still uit de promoclip voor I Appear Missing
Toen Josh Homme zijn band Queens of the Stone Age doopte, wilde hij muziek maken waar vrouwen op konden dansen. Trance robot music for girls, dat was het plan.[x] Maar hoewel QOTSA altijd een sexy vibe heeft, en er heel wat nummers in haar oeuvre zitten die gewoon een excuus zijn om eens lekker luid lawaai te maken, is er altijd iets van de woestijn van Kyuss in de muziek van Homme & co blijven hangen: iets van eenzaamheid en isolement, iets van duisternis en mysterie, iets van ruwe ongepolijste menselijkheid.
Nergens is die grove korrel duidelijker dan op … Like Clockwork, het 6e studioalbum van Queens of the Stone Age uit 2013. En nergens hangt de desolate omtrek van de woestijn groter over een song heen, dan in I Appear Missing. Lees verder
1. Ja, eigenlijk…
Laten we beginnen met het subjectieve antwoord. Voor mij is het: fysiek niet kunnen opstaan hoewel je honderd keer tegen jezelf zegt beweeg, niet willen gaan slapen terwijl je zo moe bent dat je ogen dicht vallen. Niet enthousiast zijn terwijl je naar je favoriete film zit te kijken. Weten dat je het niet slecht doet, en toch voortdurend ‘beseffen’ dat je dom, waardeloos, dwaas, kinderlijk,… een mislukkeling bent. Maar vooral: moe zijn. Tot in het kraken van je botten, tot in het oneindige, moe zijn.
De hyperrealiteit van depressie is heel individueel, maar de symptomen zijn dezelfde. Lees verder
I have a dream that one day this nation will rise up and live out the true meaning of its creed: “We hold these truths to be self-evident: that all men are created equal.” I have a dream that one day on the red hills of Georgia the sons of former slaves and the sons of former slave owners will be able to sit down together at a table of brotherhood. I have a dream that one day even the state of Mississippi, a state, sweltering with the heat of injustice and sweltering with the heat of oppression, will be transformed into an oasis of freedom and justice. I have a dream that my four little children will one day live in a nation where they will not be judged by the color of their skin but by the content of their character. I have a dream today.
Deze woorden zijn wereldberoemd, voor sommigen zelfs beroemder dan de teksten die eraan ten grondslag lagen. De man die ze uitsprak, op 18 augustus 1963, was een doctor in de theologie. Hij vatte die studies aan na eerst versneld zijn middelbaar af te werken, en een BA te halen in sociologie. Hoewel hij als kind openlijk twijfelde aan heel veel aspecten van het christendom, werd hij dominee. Hij schreef zijn speeches zelf.[x] Zijn naam was Martin Luther King Jr. . Lees verder
Factotum 