plakpolleke

Al mensen dingen beter verwoorden dan jij zelf, moet je ze dat vooral laten doen.

“Ze staat geen twee meter verder, maar ze hoort me niet. Ziet me niet. Ik ben verdwenen in de lange stoet van onbekende derrières die zowat elk publiek evenement uitmaken als je drie bent. Binnen de twee seconden schreeuwt ze indringender dan ik ooit gehoord heb. De sirene werkt. Iedereen blijft staan en ik wurm me erlangs. Het heeft geen halve minuut geduurd. Ik hurk wankelend voor een trillende smurf. Ik zeg dat ik er ben, dat we elkaar niet kwijt waren, dat ze me gewoon even niet kon zien, dat het heel goed is dat ze meteen luid ging roepen, dat ik er ben, dat ik er ben. Het duurt onkarakteristiek lang voor ze weer rustig is. Het plakpolleke knijpt. Ik knijp terug. Ze mag een prul uitzoeken. Kiest een glitterend my little pony onding.”

via plakpolleke