Jubileumtijd! Ik geraakte er niet uit wat ik als 100e blogpost wilde de wereld insturen – iets over Filip De Winter, iets anders over Filip De Winter, de blogpost over Mia Doornaert en politieke correctheid die ondertussen al een maand in de steigers staat, of toch iets over kakapo’s? Maar het meest praktische is misschien wel gewoon een overzichtje van wat je waar kan vinden… (Bonuspunten voor het feit dat ik dit kan doen terwijl ik tegelijk een oude aflevering van mijn favoriete podcast van het moment herbeluister.)
Maand: februari 2020
99. Wat is dees?
Duidelijk een mondmasker of lijk, iets om over uw ogen te doen als ge slaapt, maar… mmmm… wat is dat symbool?
Dit symbool is het symbool van het hindoeïsme. Het was recent nog in het Vlaemsche nieuws om redenen, en het leek me interessant om er een kleine post aan te wijden.
Elke religie heeft een aantal symbolen waarmee ze voorgesteld kan worden. We kennen bijvoorbeeld de verschillende kruisen als symbool voor het christendom, en een Davidster verwijst vaak naar het jodendom. Bovenstaand teken verwijst in diezelfde reeks van symbolen naar het hindoeïsme, waar we het lang geleden al een paar keer over hadden (herinner u mijn favoriete godin: KALI! I ❤ U KALI!). Maar wat is het, en wat heeft het met hindoeïsme te maken?
98. Wat is het Raam van Overton en hoe helpen memes om het te openen?
Khizr en Ghazala Khan voor een portret van hun zoon Humayun Khan tijdens de Democratische Conventie. (Lucy Nicholson)
Ik heb al een paar keer geschreven over politieke correctheid, een term die haar roots heeft in rechts-conservatieve Amerikaanse anti-Clinton propaganda en dus niet zo neutraal is als ze lijkt. (Hier, bijvoorbeeld.) Maar de term heeft ook een wetenschappelijke tegenhanger: the Overton window. Daar heb je wellicht al eens over gehoord, en als we het willen hebben over mediawijsheid en hoe we best met propaganda omgaan, dan werpen we best eens een blik op dat raam.
97. Kunnen toelatingsproeven voor het hoger onderwijs ooit democratisch zijn? (En ook: denkt Ben Weyts dat onderwijzen lijkt op pensen draaien?)
Zoals wel vaker gebeurt, was de aanleiding voor deze blogpost mijn spontane buikgevoelreactie op het programma dat als mijn alarm dient ’s ochtends – Radio 1′s De Ochtend, en meer bepaald de aankondiging van een gesprek met minister Ben Weyts over toelatingsproeven voor alle richtingen in het hoger onderwijs. Niet dat ik dat gesprek beluisterd heb: ik moest vuilniszakken buiten zetten en douchen enzo, en ik heb al jaren een mening over toelatingsproeven voor het hoger onderwijs en die zal niet snel veranderen. Maar omdat ik intellectueel eerlijk probeer te zijn, nam ik me voor om vandaag de tijd te nemen om daar nu eens even zonder buikgevoel over na te denken en de ideeën rond die toelatingsproeven op een rijtje te zetten.
Dat ging niet zoals ik verwachtte: ik stootte op een artikel over de lerarenopleidingen en vond daarin het zaadje van alles wat er over de andere richtingen te zeggen valt. Dus om te beginnen: efkes een detoureke langs mijne côté. Maar ik beloof, op het einde, beschamende anekdotes over de academische carrière van ieders favoriete juf godsdienst. (Ik, dat ben ik.)
Factotum 