82. Zijn de ouders van Mawda (mee) verantwoordelijk voor de dood van hun kind (en maakt dat De Wever minder polariserend)?

Dit is Mawda Shamdin. Ze werd twee jaar oud. Bart De Wever begrijpt niet waarom het polariserend is haar ouders er van te beschuldigen dat dit hun eigen fout is.

 

“Ik zou niet weten wat er polariserend is aan mijn uitspraken. De emoties en sentimenten worden naar mijn mening hier misbruikt voor politieke doeleinden. Het is niet de eerste keer dat de dood van een kind wordt aangehaald om een opengrenzenbeleid te promoten.”

Dit is Bart De Wever op 25 mei, naar aanleiding van zijn eerdere uitspraken rond het meisje Mawda (2) dat tijdens een politieachtervolging neergeschoten werd en overleed aan haar verwondingen.

De partijvoorzitter van NV-A is verward en vraagt om verduidelijking. Welaan, meneer De Wever, u vraagt? Wij draaien.

1. De vlucht

Mawda Shamdin was nog niet geboren toen haar ouders in 2015 het Noord-Iraakse Ranya verlieten, bang voor de oprukkende troepen van IS enerzijds, en de Turkse bombardementen op PKK-stellingen anderzijds. Hun zoontje, Mohamed, was net geboren. Naast de dreiging van geweld was er ook het conflict tussen de Iraakse overheid en de Koerdische Regionale Regering, waardoor lonen van ambtenaren en militairen zoals Mawda’s vader niet meer werden uitbetaald en de economie instortte. Grootvader Ali Ahmed betaalde de huur van hun appartement, en uiteindelijk ook hun reis naar Europa.

Migratie-expert Bengin Hadj zegt over dit moment:

“De stad kreeg zowel een oorlog als een economische crisis over zich heen. Bijna alle gezinnen gingen door een financieel dieptepunt en rondom de stad heerste een gevaarlijke oorlogssituatie. Iedereen leefde in overlevingsmodus en ik twijfel er niet aan dat veel inwoners er op z’n minst aan dachten om te vluchten. Op dat moment hangt natuurlijk veel af van je persoonlijke situatie. Ik kan me voorstellen dat een wat ouder koppel beslist om te blijven, maar dat een jong gezin met een kindje zich uit die uitzichtloze situatie wil trekken en in Europa een betere en veiligere toekomst wil uitbouwen, snap ik heel goed.” [x]

En gezien de rellen van 2017 in Ranya en de totale willekeur aan politiek gemotiveerde arrestaties nadien, had het gezin gelijk om te vertrekken uit het gebied.

Wij vergeten gemakshalve ook wel eens dat Irak al in oorlog is sinds 2002, en de staat nooit helemaal werd heropgebouwd na de ‘bevrijding’ door de V.S. en haar bondgenoten. De Koerden, die zichzelf omschrijven als ‘een volk zonder land’ (hun territorium ligt verspreidt over Irak, Iran en Turkije en nergens worden ze gezien als volwaardige autonome burgers, zoals Vlaanderen in België wel erkend wordt), leven sowieso op gespannen voet met hun respectievelijke overheden.

 

De familie riep de hulp in van Koerdische mensensmokkelaars. Stef Janssens, expert in mensensmokkel bij het migratiecentrum Myria, omschrijft hen als “de best georganiseerde, maar ook de meest agressieve organisaties”.

 “Koerdische mensensmokkelaars behandelen hun ‘klanten’ als goederen en gaan daarbij brutaal en mensonterend te werk. Het is niet uitzonderlijk dat ze mensen met messen bedreigen. Wij beschikken over informatie over een Koerdische mensensmokkelaar die een groep mensen dwong om in een ijskoude koelwagen te stappen. Toen enkele personen dat weigerden, trok de smokkelaar zijn mes en dwong hij de weigeraars om aan boord te gaan. … Hun omzet is zeer aanzienlijk. Uit een van onze onderzoeken blijkt dat een smokkelnetwerk in negen maanden tijd een vermogen van meer dan drie miljoen euro genereerde. De toplui verblijven veelal in Groot-Brittannië, waar zij hun miljoenenopbrengsten investeren in restaurants en carwashes: handelszaken die voorlopig door het Britse gerecht met rust worden gelaten. … Als een vrouw onvoldoende geld heeft om het volledige traject te betalen, zal de smokkelaar niet twijfelen om haar te verkrachten.” [x]

De familie Shamdin betaalde de organisatie 15.000 à 20.000 euro per persoon voor de tocht naar België. De overzet naar Groot-Brittannië, het eigenlijk doel van de reis, moest later nog apart betaald worden. Veel vluchtelingen zoeken Groot-Brittannië op omwille van de reeds bestaande netwerken (waar soms familieleden eerder gebruik van maakten) en de gebrekkige identiteitscontroles. Het is gemakkelijker om er te verdwijnen dan in België.

 

In de lente van 2016 vroeg de familie asiel aan in Duitsland. Er kwam ook een dochtertje bij: Mawda werd geboren op de vlucht. Ze reizen door naar Groot-Brittannië omdat ze familie hebben in Londen en Birmingham, maar na hun registratie daar worden ze teruggestuurd naar Duitsland, het eerste ‘veilige land’ waar ze administratie hebben. In april 2017 wordt hun asielaanvraag afgewezen. Ze komen terecht in het noorden van Frankrijk, in de buurt van Duinkerken. Daar stoten ze weerom op Koerdische mensensmokkelaars.

Er volgen nog enkele pogingen (hoeveel is niet duidelijk, bronnen van De Morgen spreken van drie), en twee arrestatie.

Mawda en haar familie verbleven sinds een maand en half in de sporthal van het Noord-Franse Groot-Sinten. In de sporthal verbleven tot de ontruiming na de dood van Mawda zo’n 260 mensen, rond de hal nog eens een kleine 300. De overgrote meerderheid van hen zijn Iraakse en Iraanse Koerden. Enkele van hen waren ook passagier in het bewuste busje.

 

 

2. De feiten

In de nacht van 16 mei vertrekt een busje vanuit Groot-Sinten richting Doornik. Er zaten zestien alleenstaanden in de bestelwagen volgens een bron van De Morgen, en dan twee gezinnen met elk twee kinderen. Een van die gezinnen is dat van Mawda.

Het busje wordt achtervolgd door de politie. De vader van het andere gezin, Abdullah, beweert dat één van de passagiers het achterraam van de bestelwagen stuk geslagen had en hij zijn kind voor het raampje toonde aan de politie. [x]

Het busje rijdt op de E42 ter hoogte van Bergen. Volgens de passagiers wordt er dan geschoten (het parket moet dit nog verder onderzoeken). De passagiers waarschuwen de bestuurder dat er een gewonde is, en die rijdt een parking op. De vader stapt uit en vraagt om een ambulance voor zijn dochter, een agent trekt zijn wapen en dwingt de vader op de grond. De moeder van Mawda wil meerijden in de ambulance. Zij wordt opgepakt.

Volgens de politie zou het kunnen dat de chauffeur tussen de gearresteerde passagiers zit, maar wordt zijn identiteit verzwegen uit angst. Volgens de passagiers sprong de chauffeur uit het busje toen het tot stilstand kwam, en is hij weggevlucht.

De migranten worden gearresteerd en enkelen van hen krijgen een bevel tot uitwijzing op 17 mei, een dag later.

De achtervolging heeft één uur geduurd. Vijftien politiewagens vervoerden een dertigtal agenten. Geen enkele mensensmokkelaar werd geklist of herkend.

Mawda is dood.

 

 

3. Het dode meisje

Mawda was twee jaar oud. Ze was nog niet geboren toen haar ouders vluchtten uit Noord-Irak, pas geboren toen haar ouders asiel aanvroegen in het Duitsland van Angela Merkel.

Nadat de chauffeur het busje stopte, nadat de passagiers uit het busje kwamen, nadat de moeder en vader van Mawda werden gearresteerd, bleek Mawda dood.

 

Eerst werd er gezegd dat er een hoofdwonde was. Misschien had de chauffeur roekeloos en driest gereden, en had het meisje haar hoofd gestoten. Peuterhoofdjes zijn fragiel. Kleine meisjes zijn breekbaar.

Dan kwam het parket met een nieuwe verklaring: het was een schotwonde, maar het kwam door een verdwaalde kogel. Wettelijk gezien spreekt men over ‘een verdwaalde kogel’ als er sprake is van kruisvuur (waarbij twee legertroepen tegenover elkaar staan) of vreugdeschoten (waarbij in de lucht geschoten wordt en een kogel neervalt op een omstander). Was het vreugdevuur waar de agenten in ontstaken omdat ze op het punt stonden het busje in te halen? Was dat busje een vijandig leger?

De derde verklaring dan maar: het was een ongeluk. Het wapen was ‘per ongeluk’ afgeschoten. Had de agent het wapen dan ook ‘per ongeluk’ getrokken tijdens de achtervolging, en ‘per ongeluk’ op het busje gericht en ‘per ongeluk’ de beveiliging van het wapen ontgrendeld?

 

Waarom schiet de politie op een busje vol vluchtelingen?

Misschien zit de verklaring in wat Stef Janssens vertelt over het gedrag van de mensensmokkelaars:

“De smokkelaars zijn bijna altijd gewapend: met messen, soms ook met vuurwapens. Vrachtwagenchauffeurs die te dicht in de buurt komen, worden vaak hardhandig aangepakt en als een andere bende van de parking gebruik wil maken, moet daarvoor een fors bedrag betaald worden. Regelmatig breken er gevechten uit tussen rivaliserende bendes en er zijn ook al meerdere confrontaties geweest met de politie. De smokkelaars deinzen er niet voor terug om met hun bestelwagens op politie-combi’s in te rijden en in het verleden was er ook al een poging tot doodslag waarbij smokkelaars een agent omver wilden rijden.

Dat is de context waarbinnen de tragedie van het meisje Mawda zich heeft afgespeeld. Het leven van Mawda was in handen van mensensmokkelaars die steeds driester te werk gaan en enkel geïnteresseerd zijn in geld.” [x]

Misschien heeft het te maken met het beleid van de bevoegde ambtenaren: minister Jan Jambon (NV-A) op Binnenlandse Zaken en staatssecretaris Theo Francken (NV-A) op Asiel en Migratie? Zij gebruiken een  law & order: wie zich aan de wet houdt is veilig, wie zich niet aan de wet houdt is een crimineel. Een crimineel moet gevat en bestraft worden, zodat het veilig blijft voor wie zich wel aan de wet houdt. Binnen die logica is Mawda, door toedoen van haar ouders, een crimineel.

Misschien had Mawda gewoon pech?

 

 

4. De Wever & de kritiek

Enter Bart De Wever. Terwijl het land probeert om te gaan met zoveel vragen en zoveel elkaar tegensprekende antwoorden doet de partijvoorzitter, burgervader en volksvertegenwoordiger een interview met VTM Nieuws over het verblijfsstatuut van de ouders van Mawda tijdens het gerechtelijk onderzoek.

“Er is een hele voorgeschiedenis aan dat Iraakse gezin”, vertelde De Wever aan VTM NIEUWS. “Die zijn in Duitsland asiel komen vragen. Wederrechtelijk zijn die dan naar Engeland gegaan. Die zijn daar uitgewezen, terug naar Duitsland gebracht. Hun asiel is daar blijkbaar afgewezen eind vorig jaar en sindsdien zijn die al drie keer gepakt in ons land, terwijl ze wederrechtelijk terug naar Engeland wilden gaan. Een van die keren zelfs met hun kinderen in een koelwagen. Dan moet je – hoe tragisch de dood van een kind ook is en een kind is per definitie onschuldig – de verantwoordelijkheid van die ouders in beeld durven brengen. Spreken over die mensen als loutere slachtoffers, dat vind ik niet correct.” [x]

Ook voornoemde betrokken minister Jambon en staatssecretaris Francken lieten van zich horen, en wezen op ‘ouderlijke verantwoordelijkheid’ en ‘de risico’s die de ouders genomen hadden’.

Hierop volgde een (twitter)storm aan kritiek op de uitspraak van De Wever. Die werd omschreven als “het meest onmenselijke dat we in Belgische politiek al gezien hebben”, “ongepast en respectloos” en “degoutant”.

Maar De Wever zelf? Die viel een beetje uit de lucht: Ik zou niet weten wat er polariserend is aan mijn uitspraken.

 

 

5. De polarisatie

Wel, polarisatie zit hem vaak in hoe je taal gebruikt. Bijvoorbeeld: als ik zeg over een leerling dat die wél goed heeft opgelet, dan bedoel ik eigenlijk ‘er zijn er anderen die niet goed hebben opgelet’. Die implicatie is evenveel de boodschap van mijn uitspraak als wat ik eigenlijk gezegd heb.

De Wever is een trotse openlijke student van de grote Romeinse retorici en politici, die hij met enthousiaste quote in het Latijn. Hij is dus vertrouwd met de manier waarop je taal kan manipuleren om mensen iets te laten horen dat je eigenlijk niet gezegd hebt. In de filosofie, waar ik een trotse en openlijke student van ben, noem je dat sofisme: heel goed zijn in redeneren maar niet op zoek zijn naar de waarheid, maar naar het overtuigen van je toehoorder.

En als je niet op zoek bent naar de waarheid, zijn alle trucs uit de retorica toegestaan.

 

Laten we eens kijken naar wat Bart De Wever in dat VTM Nieuws interview liet optekenen:

Er is een hele voorgeschiedenis aan dat Iraakse gezin.

Op zich is dit irrelevante informatie: er is een hele voorgeschiedenis aan elk gezin, aan elke mens zelfs. Er is een hele voorgeschiedenis aan Bart De Wever: ooit was hij gezellig dik met waterige oogjes en deed hij mee aan De Slimste Mens. Nog daarvoor was hij erg goed in het debatteren met Vlaams Blokkers. Nog daarvoor was hij de kleinzoon van collaborateurs. Hoe ver gaan we terug?

Maar hij doet al twee heel interessante dingen: het is geen gewone voorgeschiedenis, maar een hele voorgeschiedenis. Het is veel. Dat zet de toon: die mensen hebben geen verleden zoals wij allemaal een verleden hebben, het is een verleden.

Hij omschrijft de papa en mama van Mawda, haar broertje en het meisje zelf ook niet als ‘het gezin Shamdin’ of ‘de familie van Mawda’. Namen gebruiken humaniseert: een naam is een mens. Bij een naam kan je een gezicht bedenken, een belevingswereld, een toekomst. Maar bij dat Iraakse gezin wordt dat moeilijker: er wordt benadrukt dat ze niet zijn zoals wij, zoals ‘het gezin De Wever’ of ‘de familie van Bart’. Ze zijn niet ‘dit Vlaamse gezin’, ze zijn dat Iraakse gezin.

Voor wie denkt: dat is een beetje vergezocht, juffrouw. Het is 29°C op mijn appartement, ik ben dit zonder enige voorbereiding aan het schrijven, mijn boeken over logica staan gewoon in de kast, ik heb net ietsje teveel soep binnen… en ik kan dat er uit pikken. Wat zou een man, een getrainde politicus die zijn kennis van de retorica met enthousiasme etaleert, dan niet in staat zijn om op het moment zelf een goed sofisme boven te halen? Onderschat de burgervader niet.

Maar bon: er is dus al gepolariseerd, bewust of onbewust. We hebben twee polen: dat Iraakse gezin met haar hele voorgeschiedenis en wij, die een normaal verleden hebben.

 

Die zijn in Duitsland asiel komen vragen.

Op het eerste zicht lijkt er niks mis met deze zin. Maar opnieuw gebeurt er hier iets heel slims: komen vragen.

De ideologie van NV-A en een groot deel van haar kiezers zet twee soorten mensen tegenover elkaar: de werkers en de profiteurs. Degenen die verdienen, en degenen die krijgen. Degenen die iets bereiken, en degenen die alles in de schoot geworpen krijgen.

De NV-A kiezer ziet zichzelf als een werker, wiens harde werk niet beloond wordt omdat het geld dat herverdeeld wordt via de belastingen (haar geld, waar zij hard voor gewerkt heeft) gaat naar mensen die daar niks voor hoeven te doen. Dat is onrechtvaardig. De NV-A kiezer vindt dat ze recht heeft op haar geld, en diegene die dat geldt krijgt via herverdeling (de werkloze, de langdurige zieke, de arme, de asielzoeker,…) heeft er geen recht op. Meer zelfs: als die ook geld willen, dan moeten ze er – zoals de NV-A kiezer – voor werken. (Ik kom hier later nog op terug.)

Dat is een volstrekt legitieme ideologie, maar ze vertrekt vanuit een inherente polarisatie. En met zijn uitspraak zet De Wever de ouders van Mawda meteen in de tweede categorie: de vragers. Ze hebben geen recht op dat asiel, ze hebben geen verdienste waarop dat asiel zou geschonken kunnen worden.

En dat verduidelijkt hij in wat volgt:

Wederrechtelijk zijn die dan naar Engeland gegaan. Die zijn daar uitgewezen, terug naar Duitsland gebracht. Hun asiel is daar blijkbaar afgewezen eind vorig jaar en sindsdien zijn die al drie keer gepakt in ons land, terwijl ze dus wederrechtelijk terug naar Engeland wilden gaan.

Wederrechtelijk betekent zonder toestemming van de rechthebbende. Als je de schaar van je collega neemt zonder toestemming dan is dat niet ‘ongevraagd lenen’, maar ‘wederrechtelijk’ en dus diefstal. In dit geval verblijft het gezin Shamdin wederrechtelijk in Engeland (zonder de toestemming van Engeland).

Het is een heel archaïsche term, maar ze heeft het voordeel dat ze het woord recht bevat. Denk aan Jambon en Francken, en law & order.

Hier zit de derde polarisatie: die tussen de burger die de wet respecteert, en de illegaal die iets doet dat niet mag. De crimineel.

De Wever zegt hier eigenlijk: dat Iraakse gezin heeft een hele voorgeschiedenis van asiel vragen maar dan toch de wet breken en dus crimineel zijn.

 

Een van die keren zelfs met hun kinderen in een koelwagen.

Het is al niet erg genoeg dat ze tijdens hun criminele pogingen om Engeland te bereiken gearresteerd werden en desondanks opnieuw probeerden, maar een van die keren was het zelfs met hun kinderen in een koelwagen.

Een mens zou die zin kunnen lezen en denken – zoals veel van de critici van De Wever deden – “Wat maakt een mens zo wanhopig?” We gaan er immers allemaal vanuit dat ouders om hun kinderen geven. In dit geval zou het zelfs logisch zijn om aan te nemen dat Mohamed en Mawda deel uitmaken van waarom de ouders Shamdin zo graag ergens anders, ergens ver weg van het oorlogsgeweld van Noord-Irak, een nieuw begin willen maken. Waarvoor vluchten mensen, zo hardnekkig en zo ver, dat zelfs een trip in een koelwagen een rationele keuze wordt?

Een mens zou ook kunnen denken, de bovenstaande paragrafen indachtig, dat die ouders helemaal niet wisten dat hun vervoermiddel een koelwagen zou zijn maar dat de Koerdische mensensmokkelaars (door de experts omschreven als gewelddadig en meedogenloos) hen er toe dwongen om in te stappen. Misschien gebruikten ze geweld, of bedreigden ze de kinderen? Kleine Mawda, met haar fragiele schedel…

Bart De Wever leest die zin en denkt: Tja, als je al bereid bent je kind in een koelcel te steken, dan zal je wel een slechte ouder zijn.

En dat is de implicatie van die zin: de ouders van Mohamed en Mawda zijn slechte ouders. Als de kinderen van slechte ouders iets overkomt, dan is dat de fout van de slechte ouders.

En hier is dan de vierde polarisatie: de goede ouders, die hun kind nooit in een koelwagen zouden steken om te vluchten voor geweld en een nieuwe toekomst op te bouwen in een veiliger en welvarender land, tegenover dat criminele, profiterende Iraakse gezin met hun hele voorgeschiedenis van slecht ouderschap.

 

Ja, dan moet je – hoe tragisch de dood van een kind ook is en een kind is per definitie onschuldig – de verantwoordelijkheid van die ouders toch in beeld durven brengen.

Let hier vooral op de zinsconstructie: de hoofdzin en de bijzin. Eerst de hoofdzin:

Ja, dan moet je de verantwoordelijkheid van die ouders toch in beeld durven brengen.

Hier zitten opnieuw twee sleutelconcepten uit ideologie van NV-A in: verantwoordelijkheid en moed.

Verantwoordelijkheid is zo’n woord dat alles zegt, en niets. Verantwoordelijkheid betekent: ik leg verantwoording af voor mijn daden. Ik kan zeggen wat ik waarom gedaan heb, en als dit fout blijkt te zijn dan neem ik de gevolgen van die daden op mij.

De ouders vertrokken uit Irak. De ouders keerden niet terug na hun asielaanvraag. De ouders pleegden criminele feiten. Het gevolg van al die daden, is dat hun kind stierf. Het is dus hun verantwoordelijkheid: vader en moeder Shamdin zijn verantwoordelijk voor de dood van Mohameds zusje Mawda.

 

Bart De Wever is hier moedig. Hij durft te zeggen dat dit slechte ouders zijn, en dat als ze betere ouders waren geweest hun kind nog had geleefd. Dat is de implicatie uit het voorgaande. Hij durft het niet letterlijk zo te zeggen, want hij weet dat hij dan moet toegeven dat hij het gezegd heeft. Nu kan hij zich omdraaien, grote ogen trekken en zeggen Ik zou niet weten wat er polariserend is aan mijn uitspraken.

Hij durft dus, in tegenstelling tot al die mensen die dat niet durven. En waarom durven die dat niet? Wel, omwille van de bijzin:

hoe tragisch de dood van een kind ook is en een kind is per definitie onschuldig

Die andere mensen, die mensen die niet durven (hoe noem je dat ook weer? lafaards?), durven niet omdat ze emotioneel zijn door de tragiek van de dood van een onschuldig kind. Let hier opnieuw op het ontbreken van een naam: niet ‘de dood van Mawda’ of ‘het overlijden van Mawda’ of zelfs niet ‘dit kind’. Nee, een kind. Een kind zonder naam, zonder gezicht, zonder hobby’s, zonder toekomst. Een kind.

De dood van Mawda, twee jaar oud, die nooit anders geweten heeft dan op de vlucht zijn, is een bijzin in de redenering van De Wever.

En opnieuw zit hier een polarisering in: een kind is per definitie onschuldig. Als het kind onschuldig is, wie is er dan schuldig? De Wever benoemt maar één partij: dat  criminele, profiterende Iraakse gezin met hun hele voorgeschiedenis van slecht ouderschap dat verantwoordelijk is voor de dood van een kind.

 

Spreken over die mensen als loutere slachtoffers, dat vind ik niet correct.

En dan de kers op de taart: ze zijn niet ‘loutere’ slachtoffers. Wat zijn ze dan wel? Daders.

Daders van wat, precies? Oh ja, wederrechtelijk verblijven in een land.

 

 

6. De gespeelde onschuld

De Wever zegt:

“Ik zou niet weten wat er polariserend is aan mijn uitspraken. De emoties en sentimenten worden naar mijn mening hier misbruikt voor politieke doeleinden. Het is niet de eerste keer dat de dood van een kind wordt aangehaald om een opengrenzenbeleid te promoten.”

Ik hoop dat uit voorgaande blijkt dat er ook politieke doeleinden zijn achter het interview van Bart De Wever met VTM Nieuws: het bekrachtigen van de NV-A ideologie, en het kaderen van dit incident – dat eventjes buiten dat kader dreigde te vallen omdat iedereen het zo erg vond voor tweejarige Mawda dat ze zomaar neer gekogeld was – binnen die ideologische krachtlijnen van verantwoordelijkheid, verdienste, het eigen volk en law & order.

Door de aandacht te verleggen van het onschuldige slachtoffertje naar de ouders, en hen binnen dat ideologisch kader af te schilderen als buitenlandse criminelen die zelf verantwoordelijk zijn voor de dood van hun kind, leidt hij de aandacht af van Jan Jambon en zijn law & order beleid, en de gevolgen van de retoriek van Francken op Asiel en Migratie.

In het verleden zou de NV-A, vanuit de oppositie, geschreeuwd hebben om vijf minuten politieke moed van de betreffende ambtenaren om hun verantwoordelijkheid te nemen. Nu blijft het op dat vlak oorverdovend stil. Het is immers niet de verantwoordelijkheid van Jambon en Francken, maar van de mama en papa van Mohamed en Mawda.

En hier is the kicker, het gif zit in de staart: Het is niet de eerste keer dat de dood van een kind wordt aangehaald om een opengrenzenbeleid te promoten.

NIEMAND heeft iets gezegd over een opengrenzenbeleid, behalve Bart De Wever.

 

 

Bronnen:

Het leven van peuter Mawda: kort verhaal, lange lijdensweg (De Morgen)

Bart De Wever: “Ouders van Mawda zijn niet enkel slachtoffer” (De Morgen)

Verdwaalde alleen de kogel of is de hele waarheid zoek? Vier vragen over de rol van politie en gerecht in de zaak van de kleine Mawda (De Morgen)

Vermoedelijke smokkelaars van Mawda vrijgelaten (De Standaard)

De Wever: “Ouders Mawda niet enkel slachtoffers” (VTM Nieuws)